Gerben en Serge Bos

Alweer zo’n bijzonder, hartverwarmend en onbaatzuchtig initiatief. Daar worden we bij het Parkinson Fonds altijd even stil – en erg blij – van. Maandenlang trainden Gerben en Serge Bos voor de triathlon in Monaco, een van de zwaarste ter wereld. Op zondag 5 september 2010 was het zover. Na een ware uitputtingsslag bereikten zij de finish. Compleet stuk, maar nog in beter dan zelf verwachte tijden ook. Deze gigantische sportieve prestatie leverde hen maar liefst € 4014,- op, van sponsors in familie-, vrienden- en collegiale kring. De broers doneerden het complete bedrag aan het Parkinsonfonds. We spraken Gerben over hun fantastische gebaar.

Gefeliciteerd met jullie superprestatie en nogmaals hartelijk dank voor jullie schenking. Waarom kozen jullie specifiek voor het Parkinson Fonds?“Wij komen uit een sportieve familie en wilden graag eens deelnemen aan deze triathlon. Al vanaf de inschrijving voor dit evenement namen we ons voor ons in te zetten voor een goed doel met betrekking tot Parkinson. Bij Stichting Parkinson Fonds hadden wij het beste gevoel. De keuze ligt helaas dicht bij huis want onze vader heeft sinds zes jaar de ziekte van Parkinson.”

“Ja, we waren zeer aangenaam verrast door de vele leuke reacties en gulle donaties van onze familie, vrienden en collega’s. Fantastisch om te zien hoe enthousiast mensen op ons initiatief reageerden.”

“We zijn op een bijna bezeten manier bezig geweest met deze triathlon. Ik denk er elke dag wel even aan terug, dan kijk ik ook meteen weer wat foto’s. Het was afzien. Eerst 1 kilometer zwemmen in de zee. De waanzinnig drukke start met 650 deelnemers vergeet ik ook nooit meer, een kolkende massa, je zag niets. Toen 100 kilometer fietsen door de bergen, daar doe je een uur of vier over. Hier lag onze kracht, want vroeger deden we wielrenwedstrijden. De overstap naar lopen was zwaar, onze benen waren behoorlijk stuk. Toen moesten we nog 10 kilometer: drie keer het Formule 1 parcours van Monaco. Dus ook drie keer bergopwaarts. Maar de beloning voor maandenlang hard trainen was prachtig. Met het Parkinsondoel voor ogen hebben we het gehaald, in betere tijden dan verwacht. Onze vader zat met een trots gezicht op de tribune, dat zagen we elke keer als we langsliepen.”

“De hele dag was supermooi. Maar de finishlijn bereiken waar onze ouders met een big smile stonden, was wel heel bijzonder.”