Oproep: Geef parkinson een gezicht

We hebben de afgelopen maand weer twee enerverende workshops gehouden. Hieronder vindt u een impressie van de workshops.

Het ging gepaard met de nodige voorzorgsmaat-regelen i.v.m. de temperatuur, want afgelopen zondag was het een prachtige dag en ja dan droog de klei natuurlijk iets sneller. Maar het ging allemaal volgens plan.

Hier een portretfoto van m’n trotse vriend Luuk, een van die deelnemers, die mij ook helpt met de PR van het project en taalkundig mij bijstaat. Een intellectueel met naar hij dacht “twee linker handen”. Hoe verbaast dat hij was aan het einde van de dag over zijn resultaat en hoe snel de dag voor hem was verlopen. En dan Ella en Monika fanatiek voor het doel en het resultaat. Kijk, ook daar krijg ik nou energie van.

Diashow impressie

Ook nog even een impressie van een van de afgelopen workshops d.m.v. een diashow.

Verhaal van een deelnemer

Hier een mooi verhaal van een van de deelnemers. Ook dit verhaal komt straks in het boekwerk over het ParkinsonGrasveld.

“Het Parkinson grasveld: terug naar mijn moeder”

Ja natuurlijk doe ik ook mee omdat Twan een gedreven kunstenaar is die je meetrekt in zijn enthousiasme. Ik liet me graag overhalen om met een leuk clubje mensen aan de slag te gaan als uitvoerder van het mooie idee waar hij zich in vastgebeten heeft.
Maar al werkend met de klei, bij het ontstaan van mijn kleine bijdrage aan het wuivende grasveld dat gaat ontstaan, gingen mijn gedachten als vanzelf terug naar mijn moeder. Hoe ze achter haar rollator aan het zoeken was naar haar eerste stapje om op gang te komen. Haar te zachte stem die af en toe hakkelde bij een woord (of een gedachte?). Haar handen die vroeger met ongelooflijke precisie de prachtigste borduurkunstwerken maakten, en die nu haperden bij het vastpakken van haar zakdoek. Ze bleef een dame tot in haar vingertoppen, maar dokter Parkinson viel haar steeds meer lastig. Elke beweging koste haar aan het einde van haar leven enorm veel energie en aandacht. Mooi dat er straks ergens een wuivend grasveld van klei staat dat mijn moeder weer bij me terugbrengt.

Gief van Schijndel