Zondag 5 april 2020 Marathon van Rotterdam

Lopen tegen Parkinson (MR40=MR40)

Roel Leeuwis loopt op zondag 25 oktober 2020 (was 5 april) de 40e marathon van Rotterdam voor het Parkinsonfonds. Het wordt een bijzondere dag omdat het Roel zijn 40ste marathon wordt (en alweer zijn 27ste in Rotterdam) en het is ook de 40ste marathon van Rotterdam.

Roel loopt zijn 40e marathon speciaal voor zijn grote, goede, bijzondere en lieve vriend Peter. Bij Peter is een aantal jaren geleden helaas de ziekte Parkinson geconstateerd. En daarom heeft Roel het Parkinsonfonds als goede doel voor zijn 40e marathon gekozen. Bekijk Roel zijn actiepagina hier.

NB: DOOR HET C-VIRUS IS DE MARATHON VAN ROTTERDAM UITGESTELD NAAR  25 OKTOBER 2020

Deze actie voor het Parkinsonfonds blijft gewoon doorlopen. 

Roel houdt bekenden per e-mail op de hoogte van zijn trainingsactiviteiten. We willen graag een van zijn e-mails met u delen:

Zondag 05-04-2020 ca. 12.00 uur

Lieve familie, (sport)vrienden en vriendinnen, (ex)collega’s en alle andere aardige mensen die deze mail ontvangen,

… zouden Hilde en ik tussen kilometer 9 en 13 van het parkoers lopen.

Een prachtig stuk van het parkoers, een fietspad, net buiten de stad. Daar waar voorheen de oude Havenspoorlijn liep en dat nu het ‘Levenspad genoemd wordt.’ Het initiatief voor het Levenspad stamt uit 2011 toen de de toenmalige deelgemeente Charlois aan inwoners en maatschappelijke organisaties de mogelijkheid bood om een knotwilg langs het pad te adopteren ter herinnering aan een dierbare of een bijzondere gebeurtenis. Veel mensen gebruiken de boom om een (overleden) geliefde te eren of te herdenken.
In totaal staan er nu 468 geadopteerde en genummerde bomen langs het Levenspad.

En waarom een knotwilg:
Een knotwilg is een gewone wilg (schietwilg of kraakwilg), die op een bepaalde hoogte is afgezaagd. De boom zal weer uitlopen en mooie rechte staken handzaam hout vormen. Door deze takken regelmatig af te zagen, ontstaat wondweefsel dat uiteindelijk een indrukwekkende knoest vormt. Hierop groeien steeds weer nieuwe uitlopers. Meestal wordt de boom om de drie jaar geknot. Een knotwilg kan zo 100 jaar meegaan:   https://levenspad.net/

In mijn eigen woorden: een knotwilg staat dus voor het leven, dat prachtig mooi kan zijn, maar waarbij ook pijn en wonden horen.
Dat zeg ik ook altijd over een marathon: het is net leven! Euforische vreugde, intense pijn, verdriet, het niet meer zien zitten en toch doorgaan, de steun van het publiek enz. enz. Veel, zo niet alle, emoties die bij het leven horen, kom je in de marathon tegen.

Juist in deze tijd van het Corona-virus, waarin mensen lijden, vechten voor hun leven en waarin de helden van de zorg dag in dag uit hun marathon moeten zien te volbrengen. Juist op de dag dat 15 jaar geleden mijn vader overleed. Juist op deze dag wilde ik juist toch iets doen met de marathon en daarom:  een heen en weertje op het ‘Levenspad’.

Het voelde wel een beetje als burgerlijk ongehoorzaam zijn om buiten onze eigen woonplaats te gaan lopen. En nu vind ik het  prima om zo nu en dan eens burgerlijk ongehoorzaam te zijn, maar niet nu, niet in deze tijd. Ons uitgangspunt was dan ook: als het druk is (niet te druk, maar gewoon druk) gaan we naar huis en lopen niet!

Eerst neem ik jullie mee waarom ik tot het besluit kwam om toch een stukje van het parkoers te lopen met Hilde en daarna volgt het verslag van ons loopje van vanmorgen start: 07.30 uur.

Toch een stukje parkoers Marathon Rotterdam op 5 april 2020, over het Levenspad.

‘Onethisch’, dat is het woord dat Jan Lammers gebruikte toen er in termen als “jammer” gesproken werd over het niet doorgaan van de 1^e Grand Prix op Zandvoort sinds zoveel jaren.  En hij vervolgde: “In Bergamo in Italië is elk half uur een begrafenis. Dit virus houdt ons allemaal in de greep. We moeten eerst zorgen dat we gezond zijn. Het is juist om een pas op te plaats te maken totdat we er ook maatschappelijk, sportief en economisch weer klaar voor zijn. En dat is nu nog lang niet het geval.”

In dezelfde termen wordt, gelukkig, gesproken over het niet doorgaan van het EK-voetbal 2020, de Olympische Spelen en andere grote sportevenementen. Zelfs de woorden van good old Mart Smeets: “De Tour stopt voor niets en niemand”, zal dit jaar gelogenstraft worden.

Natuurlijk gaat ook de marathon van Rotterdam niet door. Mijn ‘Lopen tegen Parkinson (MR40=M40)-actie, is uitgesteld tot 25 oktober 2020 en het zal mij niet verbazen als dat uiteindelijk ‘gewoon’ toch weer in april gebeurt: april 2021.

En toch, ondanks dit alles, lukt het mij niet het gevoel van teleurstelling, dat in deze laatste week voordat de marathon gelopen zou worden in mij opkomt, gewoon rationeel weg te drukken. Ik besluit het gevoel toe te laten en te kijken waar het toe leidt.

Eigenlijk leidt het maar tot één ding: ik kan de datum van 5 april niet zomaar laten lopen. Ergens wil ik iets doen met een link naar de marathon en de situatie van nu. En omdat ik mijn 40^e marathon samen met mijn dochter Hilde zou lopen, haar eerste, wil ik ook dit graag samen met haar doen.

Het eerste dat in mij opkomt is: Zondagochtend om 10.00 uur onder aan de Erasmusbrug, waar de start is en een heen en weertje Erasmusbrug  lopen.  Tja dat klinkt logisch en het meest ‘direct’. Echter, ik schat dat (veel) meer mensen op dit idee komen en de Erasmusbrug is redelijk smal, dus in deze tijd van ‘afstand houden’:  niet doen dus!

Toch wil ik graag een stukje parkoers lopen. Gewoon voor het gevoel.  In het totale besef dat het niet doorgaan van de marathon totaal onbelangrijk is in de wereld van nu, maar gewoon om toch ergens iets van het gevoel dat ik op 5 april wilde hebben ‘op te halen’. Zo ik kwam op het Levenspad uit. Een stukje van het parkoers dat ik al een keer met Hilde  gelopen heb tijdens de marathon van 2017 (Hilde liep toen de businessrun). En dan zo’n naam, het Levenspad,  in deze tijd…….  Voor het gevoel klopte het helemaal.

Het Levenspad loopt  vanaf ca. km 9,5 tot km 13 van het parkoers. Een heen en weertje wordt dan dus totaal ca. 7 km. In eerste instantie  wilde ik om 12.00 uur gaan lopen, de tijd dat we ‘normaal gesproken’  daar zo’n beetje zouden lopen.  Maar ja, dan is het toch waarschijnlijk al weer wat drukker, zeker met het mooie weer dat ze voorspellen. Tja, blijkbaar weet het weer niet dat de marathon is afgelast. Want net als in veel van de afgelopen jaren wordt het op de (oorspronkelijke) dag van de marathon prachtig weer, voor de toeschouwers. Beetje warm voor de lopers.

En dus besluiten we om 08.00 uur te gaan lopen. Met als uitgangspunt: als het toch al druk is en afstand bewaren moeilijk wordt of niet kan, dan lopen we niet!

Zondag 5 april 2020

De wekker gezet om 06.00 uur, net als op een ‘echte’ marathondag. Gisteravond trouwens ook ‘gewoon’ spaghetti op. Gisteravond nog even gefacetimet met Hilde en afgesproken te proberen om 7 uur thuis te vertrekken en dan om 7.30 uur te lopen. We hebben geen idee hoe druk het ’s ochtends vroeg is en willen er alles aan gedaan hebben om verantwoord te kunnen lopen.

Om 06.00 uur opgestaan. De maan ging prachtig onder in het westen en de zon deed hard zijn best om op te komen in het oosten:

Ik zou er bijna een ochtendmens van worden. Twee krentenbollen (echte Grijntjes uiteraard), een dubbele espresso, tandenpoetsen, ik was er klaar voor. Hilde ook en zo ontmoetten wij elkaar, met de gepaste afstand, om ca. 7.30 bij de Pascalweg 88 (voor de routeplanner) waar het stukje marathonroute van het Levenspad begint. De satelliet begreep nog niet waar we waren, dus eerst maar een foto maken.

Ook hierboven begrepen ze waar we waren, dus we konden onze horloges starten en gaan lopen. We waren helemaal alleen maar samen. Dat klinkt wat raar, maar jullie begrijpen wat ik bedoel: verder helemaal niemand!! En wat is dit heerlijk, in een prachtige omgeving. De opkomende zon in onze rug, wierp lange schaduwen vooruit over het Levenspad. Bij elke knotwilg stond een naam op het fietspad, soms twee. Ik vond het bijna oneerbiedig om over de namen te lopen.

Overigens ook hier met gepaste afstand op het brede fietspad van wel een meter of zeven. Hilde links, ik rechts met mijn goed oor naar Hilde, hoorde ik nog iets. We zeiden overigens niet veel: we genoten, maar beseften ook waarom wij hier nu liepen. De komende tijd zullen er waarschijnlijk diverse extra knotwilgen geplaatst worden.

Aan het eind van het Levenspad, althans voor zover het de route van de marathon betreft, verwoordde Hilde mijn gedachte. Dat was na 3,5 kilometer en ja de marathon is 42,2 km. Dus was het voor ons beide logisch dat we het parkoers nog een stukje volgde, zodat we op 4,2 kilometer uitkwamen. 1/10 marathon heen, 1/10 marathon terug.

Overigens had ik bij de 3,5 kilometer ook wel een mooie gedachte. Dan zouden we op 7 km uitkomen. En 7 was het getal van mijn vader. En 15 jaar geleden op deze zondag overleed (o)pa, 76 jaar oud, of eigenlijk relatief jong dus nog. In zijn 77e levensjaar en dat vond ik toen en nu nog, wel heel symbolisch. 7 is het Bijbelse getal van de ‘volmaaktheid’. En ondanks zijn relatief jonge leeftijd had hij een mooi, voltooid, leven achter de rug. Zijn geboortedatum was 23-07-1928. maand 7 ; jaar 28 . Geen wonder dat hij 7 tot zijn getal heeft ‘gekozen’. Op zondag 10 april 2005, de zondag na de begrafenis van pa, liep ik de marathon van Rotterdam met startnummer 728. Het startnummer dat al in oktober van het jaar daarvoor aan mij was toegewezen.

Zo zitten in de 2 alinea’s hierboven precies de beide elementen van vandaag: de marathon en zaken die bij het Levenspad horen.

Op de terugweg zonnetje tegen, ook heerlijk. Het werd iets drukker, maar als ik zeg dat we 10 (hard)lopers en 5 fietsers zijn tegengekomen, is dat naar boven afgerond. Afhankelijk van aan welke kant men kwam ging Hilde 2 meter achter mij, of ik 2 meter achter Hilde lopen. Het was echt super heerlijk om te lopen. En ook nog maar weer even wat foto’s genomen. Ook voor de krant, al wilde Hilde daar niet in. Mag je schaduw wel Hilde ?

Tja en dan zat na 55 minuten deze heerlijke en bijzondere loop er alweer op. Een afscheid op afstand met de rechterhand naar het hart: ‘Dag Hilde, hopelijk tot gauw weer zonder afstand‘. Een mooi begin wat, weer-technisch, een prachtige dag lijkt te worden.

(nb: de oplettende lezer zal terecht uit bovenstaand kaartje opmaken dat het ons lukte om zelfs op een heen en weertje verkeerd te lopen).

Om 09.00 uur weer thuis. Eerst douchen natuurlijk en daarna om 9.50 en 10.00 de mailtjes  van ongeveer nu …. (1 en 2) uitdoen. Het verslag van vandaag verwerken, ontbijten om dan te komen tot onderstaande afsluiting. Een serieuze afsluiting waarin de reden van de afgelasting van de marathon en de intentie van het Levenspad samenkomen.

Ook ik heb de situatie van nu lange tijd onderschat. In mijn eerdere mails en berichten is dat terug te lezen. Inmiddels is het mij en ons allemaal denk wel duidelijk. Al vind ik het nog steeds erg onwerkelijk, als ik bijvoorbeeld  lekker in mijn tuintje zit of zoals vanmorgen lekker met Hilde aan het lopen ben. Maar het is allemaal maar al te waar.

Deze afsluiting is ingegeven door de woorden die ik gisterenavond van mijn moeder hoorde en die een diepe indruk op mij hebben gemaakt. De woorden van het ritueel bij (eenzaam) overlijden die mijn moeder had doorgekregen van iemand die in de zorg werkt en waar dit indrukwekkende ritueel nu gebruikt wordt.

Woorden die de situatie van nu en de rauwe werkelijkheid daarvan zeer indringend weergeven. Woorden waarin een diep respect voor de overledenen en het extra intense verdriet van het alleen moeten sterven samenkomen. Dit is de situatie waarin ons land en heel de wereld zich bevindt en waar we met elkaar uit moeten komen. En daarvoor moeten we alles uit de kast halen en al het andere is voorlopig even van geen belang en al zeker geen sportgerelateerde activiteiten.

Ik wens jullie een mooie zondag, geniet ook van het mooie weer.

Houd afstand, houd moed en vertrouwen, help elkaar en blijf vooral gezond!

Hartelijke groet,
Roel

Ritueel bij (eenzaam) overlijden

We staan hier omdat we afscheid willen nemen,
van deze mens ………
We hadden hier liever niet zo gestaan.
We hadden u een ander afscheid gegund.
Maar in deze ingewikkelde tijd
– die maakt dat uw naasten niet hier kunnen zijn,
zoals zij zouden willen-
zeggen wij:
“dank u wel dat u er was!”

We nemen afscheid van uw lichaam.
Afscheid van uw stem waarmee u zich liet horen.
Afscheid van uw ogen waarmee u de wereld zag.
Afscheid van uw handen waarmee u zoveel hebt gegeven.
Afscheid van uw voeten die u droegen door uw reis door deze wereld.
U heeft uw steentje bijgedragen aan dit bestaan.
Anderen zullen hier weer op voortbouwen.

Wij staan hier met een tastbaar symbool
Twee bergkristallen- onvergankelijk als de liefde.
Eén kristal geven we u mee,
als u weggaat van hier
om teruggegeven te worden aan wat we ‘aarde’ zouden kunnen noemen.
Eén kristal geven we aan uw naasten,
teken van herinnering aan u.
Twee bergkristallen, samen deel van een groter geheel.
Omdat u altijd onmisbaar onderdeel blijft van de keten.