Doneer direct
De ziekte van Parkinson kent vele gezichten
Hans (74 jaar) leefde voor lange wandelingen. Nu leeft hij met Parkinson. Door deze ziekte moest hij zijn favoriete hobby opgeven.
De ziekte van Parkinson uit zich met verschillende symptomen en verloopt bij elke patiënt anders. Aan de buitenkant is de ziekte niet altijd zichtbaar. Parkinsonpatiënten over leven met de symptomen die bij hen de kop opsteken.
“Zonder medicatie kan ik geen stap verzetten”
Hans (74 jaar)
“’Je moet je benen eens optillen’, zei mijn vrouw steeds. Ik struikelde nogal vaak. De neuroloog constateerde al vlug dat Parkinson de boosdoener was. Ik was toen net met pensioen als docent Handvaardigheid. Achteraf waren er meer aanwijzingen voor de sluimerende ziekte. Mijn arm bleef hangen, bewoog niet mee tijdens het lopen en ik had soms tremoren.
Die tremoren heb ik met medicijnen aardig onder controle. Maar met de jaren verdwijnt mijn mimiek, mijn gezicht is strakker geworden. Ik heb last van freezing, in een lichte vorm. Het meest vervelende vind ik dat ik alles een stuk trager doe. Iets repareren, dingen in elkaar zetten: dat is moeilijker voor me. Ik werk nog wel in de tuin, maar grote klussen, zoals het schilderen van het huis, doe ik niet meer. Dat heeft natuurlijk ook gewoon met ouder worden te maken.
Mijn vrouw en ik halen uit het leven wat er nog in zit. Oké, vroeger ondernamen we veel meer. Sneeuwschoenwandelingen in de bergen zitten er niet meer in. Achterom kijken doen we liever niet, we storten ons optimistisch op wat nog wél kan met een beetje aanpassen. Gewoon wandelen lukt nog, op e-bikes kunnen we lange afstanden fietsen. Ik kan nog autorijden, met de camper op vakantie. Ik doe aan beeldhouwen en geef hier ook workshops in.
We zien onze kinderen en kleinkinderen regelmatig. Tegen gezelschap of feestjes zie ik niet op – we hebben juist veel sociale contacten. Toegegeven, in het begin vond ik het moeilijk vrienden te vertellen dat ik Parkinson heb. Ik moest er eerst mee leren omgaan. Nu vind ik het een bevrijding dat ik er open over ben. In plaats van meewarige blikken of onbegrip krijg je dan juist oprechte belangstelling. Het is prettig dat mensen er rekening mee houden.
Ik merk wel dat ik elke paar jaar achteruitga, maar met medicijnen leef ik vrij stabiel. Al kan ik zonder medicijnen geen stap zetten. Ik prijs me gelukkig met mijn vrouw die achter me staat en trots is op wat ik nog kan en doe. Zolang ik kan, wil ik actief en creatief bezig zijn.”
Naast Hans hebben in Nederland ruim 60.000 andere mensen de ziekte van Parkinson. De sombere prognose is dat dit aantal zich de komende jaren verdubbelt. Parkinsononderzoek is de enige manier om dat te voorkomen. Wilt u daarom vandaag een donatie doen om belangrijk onderzoek mogelijk te maken?