Dominique Prins-Köning kreeg de diagnose parkinson op haar 49ste

Patiënten
16 januari 2023

Dominique was journaliste van beroep voor onder andere het A.D., Santé en Vriendin en had ook al twee boeken geschreven. Ze woont samen met haar man Dick en haar kat Fred en hond Charlie, niet te vergeten! Haar zonen Steven en Jasper zijn al volwassen mannen, maar komen gelukkig vaak over de vloer. Op haar 49ste kreeg Dominique de diagnose parkinson. Lees hier haar verhaal.

De diagnose parkinson

Op het moment voor de diagnose had Dominique veel stress. Haar broer was net overleden en ze dacht: ‘Tsja logisch, dat mijn arm niet meedoet.”

Haar buurman van 83 was zojuist met parkinson gediagnosticeerd. Dominique: “Ik dacht, even googelen om te zien wat dit eigenlijk inhoudt.” Ze lachte toen ze de informatie las en zei: “Ik heb, geloof ik, ook parkinson! Het schrijven gaat lastiger, de snellere bewegingen maken gaat moeilijker en ik heb een trilling in mijn been als ik rustig op de bank zit.”

“Maar dat kan toch niet,” dacht Dominique. “Ik ben pas 49! Mijn buurman is 83. Ik ben toch veel te jong?”

Toch was het zo. Na een bezoek aan de neuroloog werd ze gelijk doorverwezen naar een andere neuroloog die gespecialiseerd in parkinson is. De uitslag zou ze te horen krijgen na haar fietsvakantie, waarna ze gelijk sinemet meekreeg.

“Hé mijn symptomen nemen af met deze medicijnen. Dan heb ik echt de diagnose parkinson.” En dat voelde zowel vervelend als prettig.

De eerste vraag van haar zonen, Steven en Jasper, na de diagnose was: “Ga je daar dood aan?” Nee, dat niet en daarmee konden de twee broers weer opgelucht ademhalen. Na al iets heftigs in de familie meegemaakt te hebben, konden ze hier makkelijker mee omgaan.

Hoe is het om chronisch ziek te zijn?

Dominique: “Ik ga er niet dood aan, maar het is ook geen griepje. Je wordt er niet vrolijk van als je op parkinson gaat googlen. Na alle horrorverhalen, zoals het trillende oude mannetje dat niets meer kan, hoorde ik gelukkig ook de genuanceerde verhalen. Ik vond het heel prettig om in contact te komen met mijn lotgenoten, eerst in een Facebookgroep, waar je de echte verhalen hoort van mensen die midden in het leven staan. Wat bleek? Je kunt nog wel heel veel dingen met de diagnose parkinson!”

Vervolgens bezocht Dominique het yopperscafé in Haarlem, waar ze wel even de moed voor moest verzamelen. Maar eenmaal daar, ervaarde ze het als zeer prettig om daar mensen te zien waarbij het niet meevalt, maar die wel moedig door blijven gaan. Dominique: “Mooi hoe mensen met hun ziekte omgaan.“

Als je gezond bent en je ziet iemand die een chronische ziekte heeft, dan kun je je het niet voorstellen hoe dat zou zijn. Eenmaal ziek, verandert dat helemaal. Dan ga je kijken naar wat je nog wel kunt en ga je op zoek naar mensen die er hetzelfde in staan. Je kijkt hoe je gezamenlijk je krachten kunt bundelen en nog wel dingen kunt ondernemen.

Yoga & de diagnose parkinson

Eén jaar na haar diagnose nam Dominique een sabbatical. Haar werk als journaliste liep niet meer zo lekker. De strakke deadlines bij de krant leverde haar te veel stress op. Om nog maar niet te spreken over het samenvlechten van verschillende informatiebronnen tot goede stukken voor de krant. “Dat krijg ik niet meer voor elkaar. Maar er is nu iets heel moois voor teruggekomen, het verder opbouwen van Yoga4Parkinson!”

Yoga, wat ze al een paar jaar deed, voelde nu zo goed dat ze dacht: “Daar wil ik meer mee doen!” Dominique googlede op de combinatie ‘yoga en parkinson’ en kwam toen Marjan Overdiep tegen, die net de organisatie Yoga4Parkinson had opgericht. Dominique: “Ik dacht: ik ga Marjan eens een berichtje sturen. Misschien kan ik haar ergens in helpen.” Zo leerden ze elkaar kennen en dat klikte heel goed. Dominique is Marjan gaan helpen om Yoga4Parkinson landelijk nog meer op de kaart te zetten. Met de verschillende vrijwilligers, die er ook bij zijn gekomen, loopt dat nu heel goed. Dominique is zelfs een 4-jarige yoga-opleiding begonnen, waarvan ze er al 2,5 jaar erop heeft zitten.

Schrijven blijft ook een grote passie. De blogs die Dominique eerder schreef voor de website van Yoga International, leidden tot haar nieuwste boek Yogajuf met parkinson.

Beweging en bewuster omgaan met je energie

“Ik ga nu elke dag 1,5 á 2 uur op stap met Charlie, mijn hond. Het is lekker om even naar buiten te gaan en je hoofd weer fris te maken. Het is ook heel gezellig. Je spreekt allerlei mensen. “Oh wat een leuk hondje! Wat is dat voor een hondje?”.

Dominique is nu veel bewuster bezig met wat ze doet. “Mijn energie is begrensd en daar heb je rekening mee te houden. De goede momenten zijn heel waardevol en je beseft ook dat je zoveel mogelijk moet doen wat je graag wilt. Ik kan niet meer als een kip zonder kop door blijven gaan rennen, maar ik moet meer naar mijzelf gaan luisteren.”

“De diagnose parkinson en yoga hebben mij geholpen om anders tegen het leven aan te leren kijken en anderen daar hopelijk mee te inspireren. Ik ben aan het onderzoeken hoe ik het nu beleef en hoe kan ik er ook anders tegenaan kijken? Op de omstandigheden in je leven heb je lang niet altijd invloed, op hoe je daarmee kunt omgaan wel.”

Yogajuf met parkinson

Dominique ’s laatste boek bestaat uit opeenvolgende blogs over hoe haar leven tot nu toe is verlopen. Ieder verhaaltje bevat een levenswijsheid en een opdracht om zelf mee aan de slag te gaan. In haar boek neemt ze ons mee in haar verhalen vanaf de start van haar yoga opleiding tot twee jaar verder. Uitgeverij Elmar, de uitgever van het boek, heeft de vele blogs verpakt in een luxe mooi boekje. “Ik ben echt heel blij met het ontwerp dat kleur, vrolijkheid en vrouwelijkheid uitstraalt. Echt prachtig.”

Dit boekje daagt je uit om je vaste overtuigingen eens van een andere kant te bekijken. Het boekje helpt je om met onzekerheid toch prettig te kunnen leven. Het leven is immers waardevol, laat het niet overschaduwen door angst.

Op het boek staat dan ook heel mooi: ‘Zie dit boekje als een doosje heerlijke bonbons. Pak elke keer één luxe bonbon, geniet ervan en laat het op je inwerken.’

“CARPE FUCKING DIEM. Pluk, waar mogelijk, de dag! Hoe klein een lichtpuntje ook is, het is nog steeds een lichtpuntje. Ga daar altijd weer naar op zoek!”

Dominique is geïnterviewd door Wendy van Wijk-Lugthart voor ParkinsonFonds. Dank je wel, Dominique, voor je verhaal en we wensen jou en jouw naasten alle goeds. En dat je nog veel mooie dingen mag realiseren voor je lotgenoten!

Noot van redactie: Dominique heeft al eerder twee boeken over parkinson geschreven nl.: De ongemakkelijke lessen van Mrs. P en Parkinson Doeboek deel II samen met Josca Bos.