“Handen kunnen meer dan trillen”

Hans Verschuren was net met pensioen toen hij hoorde dat hij Parkinson heeft. De voormalig docent handvaardigheid leert al dertien jaar met de ziekte leven. Zijn creativiteit geeft hij niet op; hij leidt zelfs – met sponsoring van het ParkinsonFonds – workshops klei bewerken. “Trillen is daarvoor geen belemmering.”

“’Je moet je benen eens optillen’, zei mijn vrouw steeds. Ik struikelde nogal vaak. De neuroloog constateerde al vlug dat Parkinson de boosdoener was. Achteraf waren er meer aanwijzingen voor de sluimerende ziekte. Mijn arm bleef hangen, bewoog niet mee tijdens het lopen en ik had soms tremoren.

Die tremoren heb ik met medicijnen aardig onder controle. Maar met de jaren verdwijnt mijn mimiek, mijn gezicht is strakker geworden. Ik heb last van freezing, in een lichte vorm. Het meest vervelende vind ik dat ik alles een stuk trager doe. Iets repareren, dingen in elkaar zetten: dat is moeilijker voor me. Ik werk nog wel in de tuin, maar grote klussen, zoals het schilderen van het huis, doe ik niet meer. Dat heeft natuurlijk ook gewoon met ouder worden te maken.

Mijn hele leven ben ik al handig – tot voor kort kluste ik veel, ik ben ook graag creatief bezig. Als docent handvaardigheid op een middelbare school werkte ik altijd met veel verschillende materialen, erg leuk om te doen.

Mijn vrouw en ik zijn dol op moderne kunst en bezoeken graag beeldentuinen. Ik vind het interessant wat kunstenaars kunnen maken. Ik hou van de kracht en energie die beelden uitstralen. Ondanks mijn trillende handen lukte het een beeld in steen te maken. Als ik het kan, kunnen anderen met Parkinson het ook, dacht ik.

Ik zocht en vond sponsoring voor het organiseren van workshops klei bewerken voor mensen met Parkinson. Mede dankzij het ParkinsonFonds was de eerste cursus onder het motto ‘handen kunnen meer dan trillen’ in een feit. En meteen een succes. Zo mooi om te zien: als mensen met Parkinson met klei boetseren, krijgen ze met hun handen meer voor elkaar dan ze zelf dachten. Wonderlijk, bij mensen met flinke tremoren stopt het trillen zodra ze klei in hun handen hebben.

We startten met een gezelschap van absolute beginners en een paar gevorderden, in de leeftijd van net onder de 60 en ver erboven. Ze waren verbaasd over wat ze konden maken zonder ervaring.

De cursus is voor mensen met Parkinson een welkome afwisseling. Ze ontmoeten andere Parkinsonpatiënten en kunnen tijdens het creatieve proces ontspannen bijpraten. Uiteraard komt omgaan met de ziekte ter sprake, maar het is geen hoofdonderwerp. We merken dat mensen zich erg prettig voelen in zo’n groep en veel plezier beleven aan het maken van kunst. Fijne bijkomstigheid voor hun mantelzorgers is dat ze een middag vrij hebben.

We hopen de cursus weer te kunnen organiseren. We zijn heel blij met het ParkinsonFonds als hoofdsponsor. Daardoor kunnen we gastdocenten met verschillende specialismen inhuren en houden we de cursus betaalbaar voor de deelnemers, die er elke keer weer reikhalzend naar uitkijken.

De cursus start altijd in oktober en duurt een halfjaar. Een keer per week komen we hier in Etten-Leur bij elkaar met een groep van 15 enthousiaste mannen en vrouwen. Samen met vier medewerkers/begeleiders leid ik de workshops, een kunstenaar helpt al mee. Daarnaast nodigen wij ieder jaar gastkunstenaars uit om onze mensen met hun vaardigheden te inspireren.

De deelnemers zijn vrij om te maken wat ze willen: een staand, liggend of lopend mens- of dierfiguur, een plateau of een schaal met mozaïek. We hebben een boek met voorbeelden en tips en ze kunnen voor inspiratie ook googelen op mijn iPad. Die heb ik bij me voor de achtergrondmuziek – een Spotify playlist met nummers uit de jaren ’60.

We proberen ook een uitstapje te maken met de cursisten. Eén keer hadden we geluk, toen konden we met de Museum Plus Bus van de BankGiroLoterij naar het Kröller-Müller. Een openbaring, zeer inspirerend voor de deelnemers.

Mijn vrouw en ik halen uit het leven wat er nog in zit. Oké, vroeger ondernamen we veel meer. Sneeuwschoenwandelingen in de bergen zitten er niet meer in. Achterom kijken doen we liever niet, we storten ons optimistisch op wat nog wél kan met een beetje aanpassen. Gewoon wandelen lukt nog, op e-bikes kunnen we lange afstanden fietsen. Ik kan nog autorijden, met de camper op vakantie.

We zien onze kinderen en kleinkinderen regelmatig. Tegen gezelschap of feestjes zie ik niet op – we hebben juist veel sociale contacten. Toegegeven, in het begin vond ik het moeilijk vrienden te vertellen dat ik Parkinson heb. Ik moest er eerst mee leren omgaan. Nu vind ik het een bevrijding dat ik er open over ben. In plaats van meewarige blikken of onbegrip krijg je dan juist oprechte belangstelling. Het is prettig dat mensen er rekening mee houden.

Ik merk wel dat ik elke paar jaar achteruit ga, maar met medicijnen leef ik vrij stabiel. Ik prijs me gelukkig met mijn vrouw, die achter me staat en trots is op wat ik nog kan en doe. Zolang ik kan, wil ik actief en creatief bezig zijn. Op mijn bucketlist staat nog een kolos maken, een enorm beeld van klei of hout. Een mensfiguur, zoals De Denker van Rodin – een prachtige inspiratiebron.”

Foto: Hans en Addy Verschuren in hun artistieke tuin.

Hoe kunt u helpen?

Doneer nu voor onderzoek naar het voorkomen of genezen van Parkinson.
Uw gift wordt uitsluitend besteed aan het allerbeste medisch-wetenschappelijke onderzoek.

Deel dit artikel

Gerelateerd nieuws

Onderzoek

Prof. dr. Rob de Bie wil een beter leven voor mensen met de ziekte van Parkinson

Prof. dr. Rob de Bie en zijn team onderzoeken de mogelijkheid om impulscontrolestoornissen bij mensen...

Familie

Parkinsonboksen is meer dan boksen

Leon Pijnenburg staat aan de start van parkinsonboksen in Nederland en hij ontwikkelde samen met...

ActiesPatiënten

Obstakels overwinnen voor parkinson

Rob van Bree overwint obstakels voor parkinson