Meervoudig hiphopkampioen danst om Parkinson te vertragen

Patiënten
5 augustus 2021

Curtley Mooring liep al tien jaar met lichamelijke klachten, maar geen arts dacht ooit aan Parkinson. Toch bleek hij deze ziekte te hebben. Op 38-jarige leeftijd. Terwijl zijn lust en leven dansen is. Wat doe je dan? “Doordansen!”

“Dansen zit in mij, dansen hoort bij mij. Als klein kind woonde ik op Curaçao een jaar zonder mijn moeder, bij mijn oma en tante. Mijn moeder verhuisde alvast naar Nederland. Mijn gemis aan haar vulde ik met muziek en dans. Toen ik weer bij haar ging wonen in Nederland, voelde ik nog steeds een leegte die ik bleef vullen met dansen. Mijn moeder was erg gelovig en vond dansen en vooral hiphop ‘duivels’ en dus niet kunnen. Maar ik kon niet anders. Ik danste overal; ik hoor muziek in mijn hoofd en beweeg. Dans zou een leidende rol spelen in mijn leven, wist ik al vroeg.

Curtley Mooring (40)

Choreograaf en danser
Eigenaar van dansschool HipHop Factory in Tilburg
Hoofd van de jury van de Nederlandse hiphopbond
Getrouwd met Janine
Vader van drie zoons
Won vele (inter)nationale danswedstrijden, werd 6 keer Nederlands hiphopkampioen
Geeft Switch2Move lessen aan jonge mensen met Parkinson
Muziek graag met een bass erin en een goed ritme, liefst instrumentale hiphop

“Op de middelbare school werd ik gepest. Ik was de enige donkere jongen, sprak nog niet goed Nederlands. Van dansen werd ik vrolijk en het was een manier om me te onderscheiden van de rest. Uiteindelijk ontdekte ik dat ik echt wel goed kon dansen. Het werd mijn beroep – of roeping. Ik ben choreograaf en danser en heb samen met mijn vrouw dansschool HipHop Factory. Vroeger leek het me fantastisch om op een hogeschool les te geven. Dus toen Fontys Hogeschool me als dansdocent vroeg, kwam een droom uit. Mijn choreografieën baseer ik altijd op bewegingen uit het echte leven, de kracht zit in dingen die je echt doet. Zo ontstaan unieke dansen.”

Aftakelen

“In ons gezin draait alles om dansen. Onze drie zoons dansten ook al voordat ze konden lopen. Mijn oudste won al verschillende kampioenschappen. En ook al haal ik nu ik Parkinson heb misschien niet meer mijn ‘oude’ niveau, zo lang ik kan, blijf ik dansen. Al tien jaar lang had ik verschillende klachten, variërend van moeheid tot trillingen in mijn middenrif. De eerste vijf jaar deed ik daar niet echt iets mee. Als vakman voel je echter dat er ‘iets’ mis is, waar een ander het nog niet merkt. Ik voelde dat mijn lichaam aan het aftakelen was. Ondanks dat ik achteruit ging, stond ik vol in de danswereld. Ik danste en choreografeerde op hoog niveau en won veel prijzen met hiphopgroepen.”

Te jong

“Na vijf jaar zagen anderen ook wel dat ik ‘iets’ mankeerde. Bij de huisarts liep ik in en uit, onderging verschillende testen. Niemand dacht dat het Parkinson kon zijn. Een oom van mijn vrouw heeft deze ziekte en ik dacht een aantal symptomen bij mezelf te herkennen. ‘Welnee, zei de huisarts, voor Parkinson ben je te jong en dat ziet er heel anders uit. Het moet een burnout zijn.’ En daar ging ik, naar een revalidatiekliniek. Met begeleiding van een psycholoog, psychiater, fysiotherapie en ergotherapie. Ze trokken alles uit de kast. En het ‘ergste’ is: het hielp ook. Alles sloeg aan. Dus in hun beleving ging het goed met mij. Bij de afsluiting van het traject zei ik: ‘Ik ben nog niet beter, mijn lichaam vertelt me dat ik ziek ben.’ Ik was verdrietig en moest huilen. De therapeut zei: ‘Weet je wat, ik stuur je naar de neuroloog voor een second opinion.’ Ze verwees me naar het ziekenhuis, waar ik voor de tweede keer werd getest op ziektes als ALS. Na gesprekken met een aantal neurologen opperde er één dat het misschien wel Parkinson was. En ja, de zichtbare afname in dopamine bevestigde dat.”

Harmonie

Natuurlijk was het even slikken. Parkinson, een ziekte voor ‘ouderen’, als dertiger. Maar ik mag tot nu toe niet klagen. De medicatie helpt goed – zonder de pillen heb ik trillende handen, trilt de kern van mijn lichaam, loop ik sloom of niet goed. Het kost me veel meer moeite, maar ik kan nog dansen: ik ben nog fit, heb een goede balans en geen last van stijfheid. Ik ben er ook van overtuigd dat het dansen mijn Parkinson vertraagt. Ik hoop zo lang mogelijk zelfstandig te blijven. Onderschat de kracht van beweging niet. Met beweging en muziek kun je je hersenen stimuleren. Als je danst, gebeurt er van alles in je hoofd en lichaam. Het triggert iets in je hersenen, er komen bepaalde stofjes vrij, je kunt herinneringen herbeleven. Toen ik opeens slechter ging lopen, kon ik dankzij dans zonder fysiotherapeut revalideren. Ik ken mijn lichaam goed; ik ‘herprogrammeerde’ mijn hersenen door lopen te zien als een dansfrase. De houding van mijn rug en bekken, het afwikkelen van mijn voeten: in harmonie is het net een dans. Als dit eenmaal in je systeem zit, doe je het vanzelf. Zonder je bewust te zijn van de nodige processen om te kunnen lopen. Andere mensen met Parkinson raad ik van harte aan om ook te gaan dansen. Bij de Switch2Move lessen kunnen ze zonder drempelvrees terecht en ik weet zeker dat ze er niet alleen plezier aan beleven, maar er ook baat bij hebben.

Lees verder >>