“Mijn gitaarloopjes gaan gelukkig nog wél soepel!”

Patiënten
17 december 2021

Van funky rock in Engeland tot høken met Normaal: de Britse gitarist Alan Gascoigne (73) heeft een indrukwekkend muziek-cv. De ziekte van Parkinson mag nu dan bij hem op de rem trappen, hij kan nog vol gas gitaar spelen. “Oké, wel zittend, maar ik spéél.”

We ontmoeten Alan in de keuken van zijn goede vriend en onofficiële manager Paul van Druten. ‘Paul’s Kitchen’ is hun vaste hang out, en dé plek voor muzikale meetings met bands uit de Achterhoek. “We jammen hier ook regelmatig op de gitaar, gewoon lekker rustig aan. De tijd van zeven avonden per week tekeergaan op een podium ligt achter me. Door mijn leeftijd en door parkinson.” Alan heeft nog altijd de uitstraling van een rockster, hij is zeker geen ‘gemiddelde bejaarde’ met zijn lange paardenstaart. Vloeiend Achterhoeks wisselt hij af met authentiek Engels. Hij speelt nog dagelijks gitaar. “Kijk, pretty good, huh?”, zegt hij terwijl hij zijn handen uitsteekt. “Het trillen valt wel mee.”

Alan Gascoigne (73) is getrouwd met Margo en samen hebben ze 2 kinderen. Hij is opa van Otto (anderhalf jaar) en speelt nog dagelijks gitaar. En humor heeft hij ook: “Laat mij maar muziek maken. Misschien wel in een parkinsonband, dan spelen we nummers als ‘Shake, Rattle and Roll’, ‘A Whole Lotta Shakin’ en ‘Shake Your Money Maker’”

Geen zin in het label ‘ziek’

Eind 2013, nét met pensioen, hoorde Alan dat parkinson de veroorzaker is van de klachten waarmee hij al een paar jaar liep. “Ik werkte van 2004 tot 2013 als muziekdocent op de middelbare school hier in het dorp. Hartstikke leuk om bandjes te begeleiden, te helpen bij schoolconcerten. De laatste twee, drie jaar voelde ik me niet zo geweldig. Ik was steeds moe en sloom, bewegen ging moeilijker. Mijn linkerhand trilde en ik had niet veel kracht in mijn lijf. Dom misschien, maar ik ben er pas laat mee naar de dokter gegaan. Terwijl ik voelde dat er iets niet goed zat.” De hersenscan wees op parkinson. Medicijnen gaven binnen een maand verbetering.

In het begin wist alleen een clubje intimi dat Alan parkinson heeft. “Niet dat ik me schaamde. Maar ik dacht: dan heb ik het label ‘ziek’ en word ik nergens meer voor gevraagd. Ik had net een cd opgenomen, speelde met allerlei muzikanten; ik was bang dat mensen zouden denken dat ik niks meer kon. Dus hield ik mijn ziekte eerst onder de pet. Dat was achteraf een goede zet. Op een gegeven moment wilde ik het toch delen. Ook een goede zet. Ik kreeg zo veel opbeurende, positieve reacties, vooral ook uit de Normaal-aanhang.”

Wat een geluk

Alan is al meer dan veertig jaar samen met zijn grote Lichtenvoordse liefde, Margo. “Ik ontmoette haar hier in een café, en op onze eerste date gingen we naar circus Bongo. And it has been a circus ever since. Zij heeft helaas COPD, daarvan word je ook niet vrolijk. Toch lachen we vaak om onszelf. Dan zegt ze ‘Moet je ons zien, ik met die puffer en jij met je gesjok.’ We doen samen boodschappen, maar hebben wel huishoudelijke hulp. Dat is een voordeel van parkinson: ik kan weinig in het huishouden doen. Wat een geluk dat de medicatie nog goed werkt bij mij. Van die tremoren heb ik weinig last, en ik heb ook een truc: als mijn arm trilt, schud ik ‘m zo naar achter en dan stopt het trillen. Natuurlijk merk ik dat ik ‘aftakel’, met mijn linkerbeen loop ik niet goed. Kijk, ik stoot met mijn voet op de grond in plaats van dat ik soepel stap. En ik heb last van lage rugpijn en pijn in mijn rechterheup. Twee keer per week kracht-, conditieen evenwichtstraining helpt. Als mijn situatie blijft zoals nu, teken ik ervoor. Mijn gitaarloopjes gaan gelukkig nog wél soepel.”

Wandelende popencyclopedie

De ziekte accepteren, is geen issue voor Alan. “Parkinson is vette pech, it is what it is. Daarbij: ik ben al 73, veel van mijn vrienden hebben de 60 niet gehaald. Ik tel mijn zegeningen.” Hij schrijft nog steeds nieuwe nummers. Zijn zoon is ook muzikant, soms jammen ze samen op de gitaar. Alan omschrijft zich nu als ‘een hobbyist’, maar dat is te bescheiden. Zijn muzikale cv is imposant en zijn verhalen uit de muziekgeschiedenis verdienen een documentaire. Paul noemt hem een wandelende popencyclopedie, want ‘Alan hoest de feiten en jaartallen zó op’. Extra bijzonder is dat Alan bij veel legendarische concerten aanwezig was óf er zelf optrad. Op zijn achtste kocht hij zijn eerste gitaar van zelfverdiend geld, als puber verdiepte hij zich
in blues, country, jazz en rock en keek hij veel naar bands. Eric Clapton begroet Alan op een gegeven moment met ‘ah, you again’ omdat hij hem zo vaak vooraan zag bij zijn optredens. Alan speelde gitaar in een band en deed veel jamsessies. “Tijdens de Sunday family brunch speelde ik in een theatercafé in Islington toen een man me vroeg of ik auditie wilde doen voor Screaming Lord Sutch. Natuurlijk wilde ik dat, want daar hadden Jeff Beck, Jimmy Page en Ritchie Blackmore ook voor gespeeld. De auditie was in het Lyceum Theatre op Shaftesbury Avenue. Dat vond ik te gek, want daar speelden helden als Clapton en The Who ook. Kom ik daar, word ik voorgesteld als ‘de nieuwe gitarist’. ‘We starten met Bye bye Johnny in B-flat’, zegt leadzanger David Sutch. Ik zet ‘m in, de gordijnen gaan open en daar staat 1700 man publiek. Ik had geen idee dat het een echte gig was! Na afloop hoorde ik ‘okay, Alan, you’re in’.”

Chuck Berry en Normaal

Met Screaming Lord Sutch toerde Alan door heel Engeland. Ze speelden ook op The London Rock and Roll Show in Wembley Stadium op 5 augustus 1972. Het allereerste rockconcert ooit in een voetbalstadion, met Little Richard, Jerry Lee Lewis en Chuck Berry als hoofdacts. Een onvergetelijke ervaring, die wordt afgetopt met een geweldige anekdote. “Tijdens ons optreden stond een man me glimlachend te filmen, dat was Chuck Berry. Mijn gitaarheld! Gitarist Joe Brown zei toen: ‘Hij filmt je omdat hij je loopjes wil leren.’” Alan werd later gitarist bij 70s rockband Desperate Dann. “Mijn favoriete band ooit waarin ik speelde: rock, funky, heel energiek. Zanger Tim Disney – helaas veel te jong overleden, aan een hersentumor – was mijn beste kameraad. Na een tour door Europa bleef ik in Nederland wonen en werken. Tim en ik begonnen de Tim Disney Band. Prachtige tijden mee gehad.” Daarnaast ging Alan gitaar bij Normaal spelen. “Begin jaren 80 en daarna weer vanaf ’99. Dat was party time, met al die motorliefhebbers als fans. Høken. Geweldig.”

Alans muzikale donateursactie blijft doorspelen

Al eerder vertelde Alan over zijn inzamelactie voor het ParkinsonFonds. Hij bundelde negen eigen nummers in verschillende countrystijlen tot het album Restless Wind and assorted Country Songs. U kunt het album hier onder gratis beluisteren. Wel vraagt Alan: “Als je het leuk vindt, doneer dan maar iets aan het ParkinsonFonds.” Hij kreeg al veel positieve reacties op zijn liedjes. “Mensen zijn verrast, vinden de nummers leuk en mooi. Als ze van de muziek genieten én een donatie doen voor parkinsononderzoek, vind ik het helemáál geslaagd.”

Luister dit prachtige album zelf:

Helpt u alstublieft met een donatie voor onderzoek.
Alvast hartelijk dank hiervoor!