Doneer direct
Even bijpraten met… Josca Bos
Eind 2016 verscheen het Parkinson DoeBoek van Josca Bos. Zij geeft hierin heldere handreikingen om met de ziekte van Parkinson om te gaan. We praten bij met Josca Bos, over het afgelopen jaar en over haar plannen voor 2018.
Hoe gaat het nu met Josca Bos?
“Ik voel me vrij goed, heb rust in mijn hoofd. Doordat ik veel rust neem, lijkt het wel of het beter met me gaat dan hoe ik er eigenlijk aan toe ben. Parkinson sluimert natuurlijk gewoon verder. Maar ik geniet van het leven en loop mezelf minder voorbij. Ik kan gelukkig nog op reis, ik ben nu mijn koffer aan het inpakken voor de Seychellen.”
“Je boek ligt op mijn nachtkastje”
Wat bracht 2017 jou tot nu toe?
“Het was een verrassend jaar, door de vele mooie reacties op mijn boek. Ik kreeg alleen maar goede recensies en leuke publiciteit. Heel mooi hoe het boek is gaan leven. Dat maakt me blij. Jammer genoeg is het te vermoeiend voor me om het hele land door te reizen en vervolgens een lezing te geven. Maar via Skype kan ik ook over mijn boek vertellen. Zo kon ik toch ‘aanwezig’ zijn bij Parkinson Cafés in Drenthe en Limburg en zien dat de zaal geraakt was door mijn verhaal. In mijn woonplaats Apeldoorn was ik wel persoonlijk bij het Parkinson Café. Meerdere mensen zeiden: “Je boek ligt op mijn nachtkastje, als ik down ben, lees ik erin en voel ik me beter” en “Ook mensen zonder Parkinson hebben er iets aan”. Mensen geven het boek ook door aan anderen, om bijvoorbeeld een buurvrouw die in scheiding ligt, te helpen. Zelfcompassie raakt mensen. Ik durfde niet te hopen op dit effect van mijn boek. Dat doet me heel veel.”
Werken de handvatten uit je boek ook nog steeds voor jezelf?
“Zeker, de inhoud is nog meer eigen geworden. Ik praat makkelijker over mijn ziekte, dat geeft geen stress meer. Ik heb last van een tremor in mijn linkerarm. Door met aandacht – noem het mindfulness of zelfcompassie – naar mijn linkerarm te gaan, houdt het trillen vrij snel op. Ik weet niet of dit bij iedereen helpt hoor, het zal te maken hebben met ontspannen.”
Hoe ziet een gemiddelde dag er voor jou uit?
“Rustig! Dat vind ik soms een beetje saai, maar het is wel goed voor me. Wel sta ik tegelijk op met mijn man, als hij naar zijn werk moet. Een dagritme vind ik belangrijk. Ik ben gestart met het schrijven van een roman – geen idee of het wat wordt. Ik vind het leuk om te schrijven en doe het alleen als ik energie heb, zonder tijdsdruk. Voor Parkinson Connect blog ik, dat landt ook goed. Mijn werk heb ik natuurlijk volledig moeten stoppen, maar ik ben wel balletjes aan het opgooien. Ik zou graag als ervaringsdeskundige willen coachen. Meelopen met mensen die het moeilijk hebben. Daar is vraag naar; ik zoek nog naar de goede weg om dit kleinschalig op te zetten. Via de fysiotherapeut kwam ik bij een dame van 90 die ik met een paar bezoekjes heb geholpen. Ze kan beter relativeren en zit beter in haar vel. Zo zou ik meer mensen blijer willen maken.”
Staat dat op je planning voor 2018?
“Ik hoop zeker een coachingspilot in de wijk op poten te zetten. Parkinsonverpleegkundigen hebben hier warme belangstelling voor – zij kunnen alle aanwijzingen om praktisch met Parkinson om te gaan goed gebruiken voor hun patiënten. Dat is de groep die er wat aan heeft. Niet iedereen wil naar een cursus; dan is het fijn als iemand even bij je langs komt om er een op een over te praten. Uiteraard kan ik dit niet alleen doen, dus ik zoek meer mensen die anderen willen coachen.”
Benieuwd naar het interview met Josca Bos van maart 2017? U leest het hier.